Mijn hart sloeg even over..

Nog nooit ben ik zo bang geweest. Niets dat zo intens was als dit moment. Het gevoel te willen vastklampen, het willen verstoppen en net doen alsof het nooit gebeurd is. Alles wat ik hebben moeten doorstaan stond in het niets vergeleken met dit gevoel. Zo'n pijn, geen lichamelijke pijn maar pijn in je hart, in je ziel...

De afgelopen weken waren enorm spannend. We waren ons meer dan bewust hoe groots dit wonder is maar ook hoe broos en hoe klein. We genoten intens dat we dit eindelijk mochten meemaken, mochten voelen maar toch bleef er de onwerkelijkheid en de spanning. Zou er dan echt een kindje komen? Is het ons echt gegund? Vol verwondering, verbazing maar vooral vol van geluk telden we er elke week weer één bij. Elke week voelde als een overwinning. Voorzichtig begonnen we echt te geloven dat dit onze werkelijkheid is en dat wij straks echt een kindje in ons leven mogen verwelkomen. De gróte mijlpaal, de magische grens van twaalf weken werden bereikt en de weken leken eindelijk wat sneller voorbij te vliegen. De eerste vorderingen in de babykamer werden gemaakt, mijn buik begon te groeien en we snuffelden rond in verschillende babyzaken. Onze wereld bestond eindelijk uit dé roze wolk, vól baby spullen en eindeloos praten en dromen over ons kindje en de toekomst als gezin.

Reikhalzend keek ik uit naar maandag, de dag dat ik ons molletje weer zou mogen bewonderen. Ruim zeventien weken zwanger en bijna op de helft. Tot ik vannochtend in alle vroegte een bezoekje bracht aan het toilet. Ik zag iets in het donker, deed het licht aan en daar kreeg ik de schrik van mijn leven. Mijn hart sloeg even over.. Een veegje bloed in mijn boxershort. Ik kon het niet geloven. Starend bleef ik even zitten. Gauw keek ik of mijn urine ook gekleurd was, niets. Ook het toiletvelletje bleef helderwit. Gauw kroop ik mijn bedje weer in al was er geen spraak meer van slapen. Nietsvermoedend lag mijn ''Moffel'' in een diepe slaap naast mij. Ik keek hoe rustig hij erbij lag. Voorzichtig zocht ik mijn mobieltje om te speuren op het internet. Ik werd niet gerustgesteld. Helaas kon ik niets anders dan afwachten. Hele lichte krampjes volgden zich op om vervolgens weer te verdwijnen. ''Moffel'' draaide wat heen en weer en ik vroeg of hij wakker was. Halfslapend antwoordde hij. Ik besloot maar meteen te vertellen dat ik bloed was verloren. Mijn lieve ''Moffel'' nog nooit zo snel wakker geworden als vannochtend. Met gespitste oren luisterdde hij. Niet veel later begon ik te huilen. Niets kon ik meer uitbrengen. Mijn handen sloeg ik om mijn buik en mijn hoofd diep in het kussen. Zijn vingertoppen streelden mijn armen, met een zachte stem probeerde hij mij gerust te stellen. Zodra het kon belde ik het ziekenhuis. Even later mocht ik komen.

Zenuwachtig en misselijk van de zenuwen namen we plaats in de wachtruimte. Wat was ik blij dat ik meteen plaats mocht nemen op de welbekende stoel. Daar was ons kindje! Zo groot geworden, zo beweeglijk en een kloppend hartje. Mijn hart sloeg even over.. Nog niet helemaal gerust gesteld. Nog steeds lag ik bang in de stoel. Was alles wel goed daarbinnen? Wat slaakten we een zucht van opluchting toen er niets schokkends te zien was. Dat we na de controle nog even ons molletje mochten bewonderen. Ik had wel uren willen kijken, ik had liefdevolle woordjes willen uitspreken en luchtkusjes willen uitdelen. Ik geloof dat ons molletje de liefdevolle woordjes en de luchtkusjes heeft ontvangen via mijn gedachten. Heel even leek ons kindje te zwaaien, een teken voor ons dat het goed gaat met ons molletje en daarin z'n huisje.

Met een bevestiging (en wat voor één!) maar zonder een duidelijk antwoord verlieten we het kamertje. Ik moet het rustig aandoen. Moeilijk voor een bezig bijtje maar voor ons kindje doe ik alles. Mocht er weer een bloeding optreden dan moeten we meteen weer naar het ziekenhuis en anders dan ben ik er maandag weer te vinden.

Ik was op. Eenmaal thuis, helemaal slap werkte ik wat vitamientjes en voedingstoffen naar binnen. Een paar klusjes en toen was het echt tijd om mijn bedje op te zoeken. Na een flinke slaap werd ik weer wakker. Gelukkig zijn de krampjes verdwenen en heb ik ook geen bloed meer veloren. Eindelijk worden we wat rustiger. We laten het bezinken en vertrouwen op het beeld dat we hebben gezien van ons molletje.

****************************************************************************************

Oh, lief kindje wat zijn we geschrokken. Onze liefde voor jou is nu al zo groots dat ik het niet in woorden kan uitdrukken. Nog nooit hebben we zo'n angst gevoeld als vannochtend. De gedachte om jou te moeten verliezen, er iets mis zou zijn met jou of je huisje maakten ons zo klein, zo ziek en zo hulpeloos. Wat maakten onze harten een sprongetje van vreugde toen we jou zo levendig zagen bewegen. Het gevoel alsof je wilden zeggen; ' maak jullie geen zorgen, het gaat prima'. Vol van liefde en beschermend draag ik je, mijn lief molletje. Nog meer dan ooit ben ik bewust hoe wonderlijk jij bent en hoe kwetsbaar ik ben als moeder. Nog nooit ben ik zo beschermend, zo kwetsbaar geweest als nu dat ik jou draag. Wat zijn we trots op jou, onze dappere enkeling. Jij hebt al zoveel overwonnen en telkens als wij bang zijn, de schrik van ons leven lijken te krijgen of onzeker zijn blijkt dat jij de sterkte bent. We geloven in jou en in jouw kracht. Ik zal meer rusten, je liefdevol blijven dragen en je beschermen waar ik kan. Jij bent het belangrijkte voor ons allebei. Nu zullen we weer gaan genieten van jou en alle bijzondere gebeurtenissen. Omdat jij dat verdiend en omdat het zo groots is. Niets willen we missen. Morgen zullen we weer doorgaan met alle voorbereidingen voor jou, onze toekomst! Lief, lief molletje blijf bij ons! Laat je hartje kloppen, groei, ontwikkel, voel de liefde en maak plezier daarbinnen in jouw huisje! Geduldig zullen wij wachten tot het moment daar is. Dat moment zal ik pas echt gerust zijn, als ik jou veilig in mijn armen heb. Het moment dat we jou mogen bedelven met kusjes, knuffels en onze liefde.

Liefs jouw mama